Bracia i siostry!
Stajemy u progu niezwykłego czasu pokuty, w którym wezwani jesteśmy do rozdzierania naszych serc przed Bogiem. Ewangelia mówi, że Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, na którą pragniemy wyjść, jako Wspólnota, w zbliżającym się czasie Wielkiego Postu.
„Dlatego chcę ją przynęcić, na pustynię ją wyprowadzić i mówić jej do serca.” Oz 2,16
Poddając w tych dniach nasze życie Bogu, chcemy trwać w zasłuchaniu i wspólnie rozważać Księgę Ezechiela. Wierzymy, że Ojciec będzie przemawiał do swoich dzieci, że żyjące Słowo rozpali pierwszą miłość, zeschniętą glebę serc uczyni żyzną ziemią, która wyda plon stokrotny.
W jakim miejscu jesteś dziś w swojej relacji z Panem? Może dostrzegasz, że zgubiła się intymność, zatracił zachwyt, gorliwość wygasła…
Zdarza się w naszej więzi z Bogiem, że zaczynamy żyć obok Niego, a nie w Nim. Stajemy się uczestnikami rytuałów religijnych, w których przestaliśmy doświadczać osobistego, miłosnego spotkania z Jezusem. Nie takiego życia pragnie dla nas nasz Bóg. Posyła Ducha, który pomaga powrócić do pierwszej miłości, jest ogniem rozpalającym, wodą przynoszącą życie, mocą podnoszącą w słabości.
Postu przeżywanego w miłości pragnie Bóg (Iz 58), dlatego zapraszamy Cię, byś w tym czasie przylgnął do Tego, który jest Miłością
Szema… Słuchaj… Byś mógł miłować
Boga całym sercem, z całej duszy, całym umysłem, ze wszystkich sił, a bliźniego swego jak siebie samego.
A obietnica dana jest nam taka:
„Wtedy jak jutrzenka zabłyśnie twoje światło i szybko zabliźnią się twe rany; twoja sprawiedliwość pójdzie przed tobą, a chwała Pana będzie bronić twych tyłów. Wtedy, gdy zawołasz, Pan odpowie, gdy wezwiesz pomocy, powie: „Oto jestem!” (…) Pan zawsze będzie cię prowadzić i nawet na pustyni nakarmi cię do syta. Odnowi twoje siły i uczyni cię jak nawodniony ogród i źródło, które nie wysycha. Odbudujecie pradawne ruiny, dźwigniecie fundamenty leżące w gruzach od pokoleń.” Iz 58, 8-9.11-12
Pozostajemy z modlitwą o głęboko przeżyty czas Wielkiego Postu dla nas wszystkich.
Rada Wspólnoty
